Critic

Displacement presents a current and on-going body of mixed media paintings by Farima Fooladi (MFA, 2015) with poetry by Sara Mohammadi Ardehali, curated by Aaron Ziolkowski. Zoller Gallery, Penn State University, 8.15 – 9.02. 

Farima Fooladi was born in Tehran, three years after the Iranian Revolution in the midst of an eight year armed conflict with Iraq.  Her childhood years witnessed the transition from monarchy to rule by an Islamic republic. She experienced the regime’s enforced social conservativism firsthand as one of twenty million children born in the wake of revolution, part of a state initiated procreation campaign. Such drastic transformations of the government and the makeup of the population were writ large on the built environment as bulldozers razed old structures and replaced them with sheer, monumental faces of reinforced concrete. As a young adult, Farima lived abroad in Brazil and Britain for several years before returning to her family and friends in Tehran. 

In 2011 Farima spent a period of three months in near isolation alongside her close friend Sara Mohammadi Ardehali at the latter’s vacation home an hour’s drive outside the capital city. Their mornings and afternoons were spent sharing a sun-soaked room that hummed with quiet productivity: one painting, the other writing poetry. The locale offered a time for reflection and observation at a physical and emotional remove from the ever-watchful eyes of family and state. They have maintained a strong friendship despite their geographical distance. Farima was one of many in her social network who subsequently left Iran to settle across the globe. Sara has remained, becoming a successful poet who takes the ever-changing city and its social ramifications as her primary subject matter. Each artist, in their own way, is concerned with the notion of displacement in its many forms. A connection to place remains essential despite its ability to elude description.  

The built environment, in its resolute tangibility, its pronounced thingness and its tectonic solidity seems to willingly offer itself to focus our personal, emotive idiosyncratic projection. All the more so for its silence. Despite an obsolescence imposed upon it by ever-shifting aesthetic tastes and bureaucratic consensus, architecture has the potential to endure a suprahuman lifespan. As such, it is often asked to bear a collective psychic weight of those who have walked amidst its cast shadows. This burden born becomes inextricably entangled with the visual manifestation of the accrued physical stresses imposed upon it by gravity and meteorological fluctuations. Ever more so when the locus of nostalgic longing is separated by many thousand miles. It is the simultaneous presentness and elusiveness of a homeland’s architecture, which makes it seem fit to anchor the diffuse inarticulable feelings attendant to such dislocation. 

ضرب‌آهنگ حضور ایران در صحنه هنر جهانشدت می‌گیرد/ نمایش آثار نگارگری در متروپولیتن نیویورک

“یورش باشکوه” به پنسیلوانیا

گالری هنری ادوین. دابلیو. زولر واقع در مدرسه عالی هنرهای تجسمی دانشگاه ایالتی پنسیلوانیا، این روزها میزبان آثار فریما صفایی است که آثارش اگرچه به زبانی امروزی خلق شده اما محور توجه‌اش بازهم مقطعی از تاریخ و سنت‌های خاص تصویرگری ایرانی است.

به‌نوشته پایگاه خبری این دانشگاه، فریما صفایی‌تخته‌فولادی دانش‌آموخته‌‌ همین دانشگاه بوده که امکان برپایی نخستین نمایشگاه خود را در این مکان بدست آورده است. فریما صفایی با محور قرار دادن یورش قوم مغول به ایران تمامی آثار خود را با همین موضع خلق کرده و به نوشته پایگاه دانشگاه پنسیلوانیا: “این زخم کهنه را در ادبیات و فرهنگ ایران، رد گرفته است. بر همین مدار، آثار او روی اندیشه‌ای حرکت می‌کنند که بر وجود یک جراحت عمیق و تاریخی در روح ایرانیان تاکید می‌کنند. جراحتی که در طول تاریخ همیشه دوامش را در عمق این وجود جمعی حفظ کرده و رخدادهایی بیش و کم مشابه، با بروز خود تنها آن را تازه کرده‌اند.”

 

بنا به دریافت نویسنده، این پیام از مرزهای زمان و جغرافیا می‌گذرد آنچنانکه در آن سوی جهان و در کشور آمریکا هم مخاطبان هنری به‌خوبی آن را دریافته‌اند و با نقاط مشترک آن همذات پنداری می‌کنند. آنچه که به‌عنوان تکرار تاریخ در زندگی بشری نقش بسته‌در این نمایشگاه و آثار خانم صفایی به‌خوبی و با هوشمندی جایگذاری شده و البته در این میانه گویا استفاده او از نقوش ایرانی و سنت‌های خاص تصویرگری ایرانی هم نمودی درخشان داشته‌اند.

این نمایشگاه که با همت خود صفایی وبا حمایت دانشگاه برگزار شده، امروز دوشنبه ۱۹ اسفندماه به کار خود پایان می‌دهد.

انتهای پیام/

علی مجتهدزاده

http://www.honaronline.ir/Pages/News-55188.aspx

 

پاگرد:

درباره‌ی نقاشی‌های فریما فولادی, گالری شیرین


Asli Seven:

The Strength of suggestions in Farima Fooladi’s paintings reveal the patriarchal structure of any given society and at the same time ,offer multiple alternative reference points and perspectives on the relationship of objects and images associated with male and female elements.

Her series of roosters depict various state of this relationship. On her paintings the hairpins, symbolizing the position of women in society, are always confined inside a meticulously drawn area and repeat themselves infinitely while the rooster, symbolizing the patriarchal man is unique and takes space without asking and spreads onto entire canvas, in some of her paintings the shadow of the distantbeloved man falls on a letter of love while in some others, the imposing presence of the male figure is in contrast with the fragility of the female words.

Summer 2011,Turkey

 

برگردان به فارسی

قدرت ایما و اشاره های موجود در آثارنقاشی فریما فولادی ساختار مرد سالارانۀ هر جامعه ای را آشکار می کند و همزمان چندین و چند نقطۀ عطف و نظر دربارۀ چیزهای ملموس و نشانه های مرتبط با عناصر مردانه و زنانه را به رخ می کشد.

مجموعۀ خروس ها حالت های گونه گونی از این ارتباط را به تصویر می کشد.در این آثار سنجاق های مو که نماد جایگاه زن در جامعه هستند،همیشه با دقت بسیار در فضایی بسته محدود و کشیده شده اند و خود را بارها بارها تکرار می کنند، در صورتیکه خروس ، نماد مرد سالاری، یکه و تنها فارغ از هر محدودیتی حضورش را بر سرتا سر اثر می گستراند.

در برخی از آثار فریما مرد محبوبی که در دورها ایستاده بر روی نامه عاشقانه ای سایه می افکند در حالی که در برخی دیگر از آثار او حضور سنگین جنس مردانه در گونه ای تضاد با شکنندگی نهفته در واژه های زنانه ایست که آن را در بر گرفته است.

اصلی سون

تابستان 2011 – ترکیه